بزن که سوز دل من به سا ز مى گویى ز ساز دل چه شنیدى که باز مى گویى مگر چو باد وزیدى به زلف یار که باز به گوش دل سخن دلنواز مى گویى؟ مگر حکایت پروانه مى کنى با شمع که شرح قصه به سوز و گذار مى گویى؟ کنون که راز دل ما ز پرده بیرون شد بزن که در دل این پرده راز مى گویى؟ به پاى چشمه طبع من این بلند سرود به سرفرازى آن سرو ناز مى گویى به سررسید شب و داستان به سر نرسید مگر فسانه زلف دراز مى گویى دلم به ساز تو رقصد که چون نسیم صبا پیام یار به صد اهتزاز مى گویى به سوى عرش الهى گشوده ام پر وبال بزن که قصه راز و نیاز مى گویى نواى ساز تو خواند ترانه توحید حقیقتى به زبان مجاز مى گویى ترانه غزل «شهریار» و ساز «صبا»ست بزن که سوز دل من به ساز مى گویى.